Hay salamat! Sa wakas natapos din ang Final Exam. Maipapahingang muli ang sumasakit kong utak na pang-genius. Nairaos na naman ang isa pang semester.
Inpeyrnes hah, kahit candidate ako for Summa Cum Laude (chos!) naging madugo para akin yung exam sa Philosophy. Ang totoo, napakadali lang niya— iyon ay kung nagbasa o nakinig ako nung mga sandaling tinatalakay ito ni Maam. E sa hindi ako nakinig dahil nung tinalakay ito, nasa sulok ako ng klase at nagtitikol. Hindi rin ako nag-review. You know naman kaming mga may talinong di mo inaasahan, hindi na kailangang mag-review dahil stocked knowledge ang aming tanging panlaban. Magtitirik na lang ako ng kandila, na sa pangalan ng bagong Santo Papa Francis, nawa’y tama ang mga pinagsasabi ko dun sa explaination. Na sana hindi ma-offend si Maam sa mga naisagot ko. Na mabigyan man lang ng kahit konteng puntos ang mga pinagsusususulat ko para kahit paano’y mabigyan ng hustisya ang Pilot ballpen na kabibili lamang. Ang haba kaya ng mga isinagot ko. Kako, baka sa aking milyong pinagsusulat, may isa man lang na tsumamba. Ayun, at pagkatapos kung sumagot, nagpatawag ako ng Red Cross dahil kinailangan ko ng blood transfusion dahil sa sobrang pag-iininglis. Tangena.
Sa kabillang banda, habang itinatype ko ito, gustong dumanak ng luha sa earth. Sumi-senti kase ako. Alam mo yung ngayon pa lang, namimiss mo yung mga hampaslupa mong kaklase. Hindi rin kase ako sigurado kong maipagpapatuloy ko pa pag-aaral ko sa susunod na semester. Dahil mag-aartista na ako. Joke lang. Ang totoo nito, yung inaasahan kong magpapaaral sa akin, si tatay, uuwi na ng Pilipinas. Pero positibibo pa rin naman ako. Ang dami pang pwedeng mangyari. Malay mo, may mag-sponsor ng pag-aaral ko.. Si Willie Revillame. O makakuha pa ng ibang trabaho dito si tatay. Fingers in pussy Crossed!
Cut muna sa kasentihan. Kani-kanina nga pala ay nag-Cholo-Cholohan ako. Feeling ko talaga, sinaniban ako ng kaluluwa ni Cholo ng koreanobelangStairway To Heaven. Why not? Hindi naman nagkakalayo itsura namin. Medyo maputi lang siya at matangkad. Bukod dun, wala na siyang nailamang, pag nakatalikod ang TV. Sa paglalakbay ko sa buong paaralan gamit ang bike, naisip ko na ang swerte ko pa rin. Binigyan ng pagkakataong makapag-aral. Na milyong-milyong tao sa buong mundo ang niloloko at niyuyurakan ang pagkatao dahil sa walang pinag-aralan. Heto ako, nasa kolehiyo. Wala mang kasiguraduhang maipagpapatuloy ko sa susunod na semester ang pag-aaral ko, alam kong maswerte pa rin ako. Napatingin ako sa langit at nagwikang“Salamat!” tapos ay napaluha..
..bumangga kase ang minamaneho kong bike sa isang malaking puno.
