Isa sa mga naisulat ko sa aking pagkahaba-habang wishlist ay ang “sana magkaroon ako ng Calvin Klein na brief.” Oo, tama! You can check your head sa iyong nabasa. Siguro nga, sobrang ang babaw lang ng pangarap na iyan para sa mga nakakabasa (kung meron man. Assumero?) Pero para sa akin, hindi to mababaw, simbolo ito ng karangyaan sa buhay. Na kapag naka-Calvin Klein, walang karapatan ang kahit na sinong apihin ka.. (Saan ko kaya nahuhugot ang mga ganitong litanya.)
May obsession ako sa mga mamahaling brief. Kung bakit? Narito ang kwento. (Insert Maalaala Mo Kaya song here.)
Dear Ate Charo,
Lumaki ako sa dukha, maralita, pobre at hampas-lupang pamumuhay. Nakikishare lang kami sa mga dagang araw-araw ay ginagawang diskuhang-bayan ang aming bahay na di naman mukhang bahay. Nasubukan na rin naming kumain ng lupa na nilagyan lang ng konteng asin at vitsen para magkalasa naman at nang may ma-i-lamang-tiyan. Ganon kami ka-kawawa Ate Charo. Purita Mirasol to the power of infinity.
At dahil sa ganung kalupit na pamumuhay ay tinanggalan ako ng karapatan na bumili ng mga bagay na makakahinga naman ako ng normal at walang pag-iimbot kahit wala ang mga bagay na ito— isa na dito ang brief.
Hanggang sa ako’y tumuntong sa ikaanim na baitang sa elementarya at magsimulang sumibol ang mga bulbol ko sa betlog, wala pa rin akong brief. Isang araw, katatapos ko lang mag-CR nun. Hindi ko na matandaan kong umihi ba ako, tumae o nagtikol lang, basta ang natatandaan ko lang e galing ako ng CR nun. Takang-taka ako dahil lahat ng mga mata ng aking mga kaklase ay nakatuon sa akin. Matang may kababanaagan ng pangungutya. Lahat sila nakatingin sa gitnang bahagi ng aking kabuuan. Nakakabingi ang katahimikan ng mga panahong iyon. Katahimikang nagtagal ng sampung segundo. Naputol lang ito nang sumigaw ang pinaka-bully sa lahat ng kaklase ko— “uy ang otin ni Ram nakalabas!” (otin talaga?) Kasabay na nun ang napakalakas na halakhakan. Yung iba nag-standing ovation pa. May iilan na maluha-luha pa habang pumapalakpak. Pati mga decoration ni Maam sa classroom, nakipalakpak na rin.Yung iba, nagbubulungan. Habang yung iba garapalang sumisigaw na “Ram supot! Ram supot! Walang brief!” Paulit ulit. Walang tigil. Nanalangin ako ng taimtim. Lahat ng santo at santa tinawag ko, maging si Jodi Sta. Maria, natawag ko na rin ata. Sabi kong sabihin nila sa panginoon na biakin Niya ang lupa at ipakain ako dito. Pero walang nangyari. Nakapako pa rin ako sa kasalukuyang kinatatayuan ko. Slow-motion ko na lang na ipinasok si Junior sa aking brief. (May kasama itong kurot dahil sa kanyang punyetang pag-he-hello Philippines sa klase.) Kasabay nang pagsara ko sa zipper ng aking short ay ang mga nag-uunahang mapapait na luha na may panunumbat kung bakit ganun kami kahirap? Dahan-dahan ko itong pinunas Ate Charo at sinabing—
At dahil sa ganung kalupit na pamumuhay ay tinanggalan ako ng karapatan na bumili ng mga bagay na makakahinga naman ako ng normal at walang pag-iimbot kahit wala ang mga bagay na ito— isa na dito ang brief.
Hanggang sa ako’y tumuntong sa ikaanim na baitang sa elementarya at magsimulang sumibol ang mga bulbol ko sa betlog, wala pa rin akong brief. Isang araw, katatapos ko lang mag-CR nun. Hindi ko na matandaan kong umihi ba ako, tumae o nagtikol lang, basta ang natatandaan ko lang e galing ako ng CR nun. Takang-taka ako dahil lahat ng mga mata ng aking mga kaklase ay nakatuon sa akin. Matang may kababanaagan ng pangungutya. Lahat sila nakatingin sa gitnang bahagi ng aking kabuuan. Nakakabingi ang katahimikan ng mga panahong iyon. Katahimikang nagtagal ng sampung segundo. Naputol lang ito nang sumigaw ang pinaka-bully sa lahat ng kaklase ko— “uy ang otin ni Ram nakalabas!” (otin talaga?) Kasabay na nun ang napakalakas na halakhakan. Yung iba nag-standing ovation pa. May iilan na maluha-luha pa habang pumapalakpak. Pati mga decoration ni Maam sa classroom, nakipalakpak na rin.Yung iba, nagbubulungan. Habang yung iba garapalang sumisigaw na “Ram supot! Ram supot! Walang brief!” Paulit ulit. Walang tigil. Nanalangin ako ng taimtim. Lahat ng santo at santa tinawag ko, maging si Jodi Sta. Maria, natawag ko na rin ata. Sabi kong sabihin nila sa panginoon na biakin Niya ang lupa at ipakain ako dito. Pero walang nangyari. Nakapako pa rin ako sa kasalukuyang kinatatayuan ko. Slow-motion ko na lang na ipinasok si Junior sa aking brief. (May kasama itong kurot dahil sa kanyang punyetang pag-he-hello Philippines sa klase.) Kasabay nang pagsara ko sa zipper ng aking short ay ang mga nag-uunahang mapapait na luha na may panunumbat kung bakit ganun kami kahirap? Dahan-dahan ko itong pinunas Ate Charo at sinabing—
“Balang araw itong taong ito (turo sa self) na pinagtatawanan ninyo ay yayaman at makakabili rin ng brief. Brief na mas mahal pa sa mga buhay niyo ( isa-isa ko silang pinagdududuro sa mukha.) Tandaan niyo yan. Bibili ako ng isang track na Calvin Klein at ipagsasaksak ko sa mga baga ninyo. Mga putang ina ninyo. Tandaan ninyo yan. Isinusumpa ko na magiging model ako ng Calvin Klein at kayong mga babae (turo sa mga girls) maglalaway kayo sa akin habang nakikita niyo ako sa tv na rumarampa nang naka-brief lang. Isinusumpa ko! ISINUSUMPA KO!!!’
Tapos ay kumulog at kumidlat. Sabay napaluhod ako at napatingin sa kalangitan habang sumisigaw pa rin ng “isinusumpa ko!”
Hanggang sa kasalukuyan nga Ate Charo ay wala pa rin akong Calvin Klein na brief pero medyo nakakaluwang-luwang naman ang aming pamumuhay kaya kahit paano e nakakapag-Natasha brief naman ako. At pag medyo mas nakakaluwang-luwang pa, puta, bibili talaga ako ng Calvin Klein. Hindi pa sa ngayon dahil varsity jacket muna ang bibilhin ko. Palaos na kase e wala pa rin ako nun. Wawa much.
Nagmamahal Ram.
PS: Hindi na ako supot. Nung isang taon lang e nagpatuli ako para naman pag nagkataon e may hustisya ang pagsusuot ko ng Calvin Klein na brief. Ang pangit naman diba? Naka-brief ka nga ng tatak-CK , ang laman naman e SUPOT na patotoy..
